قسمت هشتاد و سه

آن مرد رفت؛ وقتی که باران نمیبارید، آسمان نمی غرید و همه ی شهر خواب بودند، به جز من..

حالا آن مرد در عراق بود و همه ی قلبم خلاصه میشد در نفسهایش..

روزها به جانماز و صدایِ مداحیِ پخش شده از تلوزیون پناه میبردم و شبها به تسبیحِ آویزان از تختم.

قسمت هشتاد و دو

وارد ماه محرم شده بودیم و عرق کردنِ دستانم از فرط دلتنگی و دلشوره به دو برابر رسیده بود.

حالا درد و تهوع هم تا جایی که تیغشان میبرید، کم نمیذاشتند.

روز قبل از عازم شدنش به ماموریت، مانند مرغی سر کنده در حیاط قدم میزدم و لحظه شماری میکردم  آمدنش را..

یعنی باز باید هم آغوش اضطراب و ترس میشدم؟؟ 

اگر بلایی به سرش میآمد باید چه میکردم؟؟ من تازه کورسویِ خوشبختی را پیدا کرده بودم که آن هم به نسیمی بند بود. خدایا خودت به فریادم برس..

قسمت هشتاد و یک

حالا دیگر روزهایِ زندگیم، معمولی و روتین نمیگذشت.

پر بود از شبیه به هیچ کس نبودن.

مدام حسرت میخوردم که ای کاش سرطان و مرگ، فرصتِ بیشتریِ برایِ ماندن کنار این مرد جنگ ارزانیم کند. مردی که لباسش از زره بود و قلبش از طلا.. 

قسمت هشتاد

حالا دیگر زندگی طعمش با همیشه فرق داشت..

حسام، آرزویِ روزهایِ سختِ  بیماریم بود و حالا داشتم اش.

فردای آن شب حسام به سراغم آمد. و در حیاط منتظر ماند تا آماده شوم.

از پشت پنجره ی اتاق نگاهش کردم. پرشیطنت حرف میزد و سر به سر دانیال میگذاشت.

قسمت هفتاد و نه

یک جشن عقد کوچک و مذهبی. 

این دور ذهن ترین اتفاقی که هیچ وقت فالش را در فنجانِ قهوه ام ندیده بودم.

خبری از مردان نامحرم در اطراف سفره ی عقد نبود.

دانیال زیرِ گوشِ حسام پچ پچ کنان میخندید و او لحظه به لحظه سرخ تر میشد و لبخندش عمیقتر.

قسمت هفتاد و هشت

"یاعلی" را که از دهانم شنید، لبهایش متبسم شد.. چشمانش خندید.. و نفس شوق زده اش را با صدا بیرون داد (کشتین ما رو خدایی.. از برگردوندنِ مناطق اشغال شده سختتر بود..)

سر بلند کرد. چشمانش را دیدم.. اما مسیرِ نگاهش باز هم مرا هدف نمیگرفت..