قسمت هشتاد و یک

حالا دیگر روزهایِ زندگیم، معمولی و روتین نمیگذشت.

پر بود از شبیه به هیچ کس نبودن.

مدام حسرت میخوردم که ای کاش سرطان و مرگ، فرصتِ بیشتریِ برایِ ماندن کنار این مرد جنگ ارزانیم کند. مردی که لباسش از زره بود و قلبش از طلا.. 

قسمت هشتاد

حالا دیگر زندگی طعمش با همیشه فرق داشت..

حسام، آرزویِ روزهایِ سختِ  بیماریم بود و حالا داشتم اش.

فردای آن شب حسام به سراغم آمد. و در حیاط منتظر ماند تا آماده شوم.

از پشت پنجره ی اتاق نگاهش کردم. پرشیطنت حرف میزد و سر به سر دانیال میگذاشت.

قسمت هفتاد و نه

یک جشن عقد کوچک و مذهبی. 

این دور ذهن ترین اتفاقی که هیچ وقت فالش را در فنجانِ قهوه ام ندیده بودم.

خبری از مردان نامحرم در اطراف سفره ی عقد نبود.

دانیال زیرِ گوشِ حسام پچ پچ کنان میخندید و او لحظه به لحظه سرخ تر میشد و لبخندش عمیقتر.

قسمت هفتاد و هشت

"یاعلی" را که از دهانم شنید، لبهایش متبسم شد.. چشمانش خندید.. و نفس شوق زده اش را با صدا بیرون داد (کشتین ما رو خدایی.. از برگردوندنِ مناطق اشغال شده سختتر بود..)

سر بلند کرد. چشمانش را دیدم.. اما مسیرِ نگاهش باز هم مرا هدف نمیگرفت.. 

قسمت هفتاد و هفت

آن شهید..

پدریِ مردی که دچارش شده بودم، پدرانه ها خرج کرده بود.

حسام با انگشترِ عقیقِ خفته در انگشتانِ کشیده و مردانه اش بازی میکرد (وقتی مامان همه ی ماجرا رو تعریف کردن. خشکم زد..

نمیدانستم باید خوشحال باشم؟؟؟ یا ناراحت...

قسمت هفتاد و شش

گیج و منگ به درخواستهایِ در گوشیِ فاطمه خانم و نگاههایِ پر نگرانیِ دانیال، لبیک گفتم و رویِ دورترین مبل از حسام نشستم.

استرس و سوالهایِ بی جواب، رعشه ایی پنهانی به وجودم سرازیر کرده بود.

در مجلس چشم چرخاندم..

حسام متین وموقر مثله همیشه با دانیال حرف میزد و میخندید..