تابیکران جبهه جنگ نرم

تمام روزهای من به یه شکل بود ... کم کم متوجه شدم متین نماز نمی خونه ... نمی دونم چطور تا اون موقع متوجه نشده بودم ... با هر شیرین کاری، حیله و ترفندی که بلد بودم سعی می کردم به خوندن نماز ترغیبش کنم ... توی هر شرایطی فکر می کردم اگر الان فلان شهید بود؛ چه کار می کرد؟ ... 

اما تمام تلاش چند ماهه من بی نتیجه بود ...

اولین رمضان زندگی مشترک ما از راه رسید ... من با خوشحالی تمام سحری درست کردم و یه ساعت و نیم قبل از اذان، متین رو صدا کردم ... اما بیدار نشد ... 

یه ساعت قبل از اذان، دوباره با محبت صداش کردم ... 

- متین جان، عزیزم ... پا نمیشی سحری بخوری؟ ... غذا نخوری حالت توی روز بد نمیشه؟ ...

با بی حوصلگی هلم داد کنار ... 

- برو بزار بخوابم ... برو خودت بخور حالت بد نشه ...

برگشتم توی آشپزخونه ... با خودم گفتم ...

- اشکال نداره خسته و خواب آلود بود ... روزها کوتاهه ... حتما بدون سحری مشکلی پیش نمیاد ... 

و خودم به تنهایی سحری خوردم ...

بعد از نماز صبح، منم خوابیدم که با صداهای ضعیفی از آشپزخونه بیدار شدم ... چیزی رو که می دیدم باور نمی کردم ... نشسته بود صبحانه می خورد ... شوکه و مبهوت نگاهش می کردم ... قدرت تکان خوردن یا پلک زدن رو هم نداشتم ... 

چشمش که بهم افتاد با خنده گفت ... 

- سلام ... چه عجب پاشدی؟ ... 

می خواستم اسمش رو ببرم اما زبانم حرکت نمی کرد ... فقط میم اول اسمش توی دهنم می چرخید ... 

- م ... م` ... 

همون طور که داشت با عجله بلند می شد گفت ... 

- جان متین؟ ... 

رفت سمت وسایلش ... 

- شرمنده باید سریع برم سر کار ... جمع کردن و شستنش عین همیشه ... دست خودت رو می بوسه ...

همیشه موقع رفتن بدرقه اش می کردم و کیفش رو می دادم دستش ... اما اون روز خشک شده بودم ... پاهام حرکت نمی کرد ... 

در رو که بست، افتادم زمین ...