قسمت نود

مثل بچه هایی که پشت سر پدرشون راه می افتن، پشت سر دنیل راه افتاده بودم ... هنوز حس و حالم، حال قبل از استانبول بود ... ساکت و آروم ... چیزی که اصلا به گروه خونی من نمی خورد ... 

قسمت هشتاد و نه

ساندرز متوجه من شد ... چند لحظه ایستاد و فقط بهم نگاه کرد ... 

این آدم جسور و بی پروا ... توی خودش خزیده بود ... خمیده ... آرنج هاش رو روی رانش تکیه کرده ... و توی همون حالت زمان زیادی بی حرکت نشسته ... 

وصیت نامه شهید ایمانی

قسمت هشتاد و هشت

سکوت مطلقی بین ما حاکم شد ... 

نفسم توی سینه حبس شد ... حتی نمی تونستم آب دهنم رو قورت بدم ... 

اون توی حال خودش نبود ... و هر ثانیه ای که در سکوت می گذشت به اندازه هزار سال شکنجه به من سخت می گذشت ... چشم های منتظرم، در انتظار واکنش بود ... انگار کل دنیای من بهش بستگی داشت ... 

قسمت هشتاد و هفت

دیگه داشتم دیوونه می شدم ... انگار زیرم میخ داشت ... یه چیزی نمی گذاشت آروم بگیرم ...  هی از این پهلو به اون پهلو ... و گاهی تکیه به پشت ... و هر چند وقت یه بار مهماندار می اومد سراغم ... 

- قربان اگه راحت نیستید می خواید چیزی براتون بیارم؟ ...

قسمت هشتاد و شش

همه چیز به طرز عجیبی مهیا شد ... تمام موانعی که توی سرم چیده بودم یکی پس از دیگری بدون هیچ مشکلی رفع شد ... به حدی کارها بدون مشکل پیش رفت که گاهی ترس وجودم رو پر می کرد ...